درست می‌فرمایید. مهندسی ذهن جمعی بخشی از کار نظام‌های ایدئولوژیک چون موسولینی، هیتلر و استالین بوده است. رژیم‌های استبدادی همواره تلاش کرده تا شور جمعی را از بالا هدایت و با اجبار و تبلیغ سازمان‌یافته شکل دهند. اما نباید تفاوت‌ها را نادیده گرفت. بستر اجتماعی و روانی متفاوت نیز اهمیت دارد. تصور اینکه تمام جزئیات زندگی مردم افغانستان تابع فرمان طالبان است و هر آنچه بروز می‌کند نشانه عاملیت تفکر طالبانی است، خود ساده‌سازی است. همچنین نباید فراموش کرد که چنین رفتارهایی گاه بیش از آن‌که نمایش قدرت حاکم باشد، بازتاب نیاز مردم به همدلی، تخلیه عاطفی و پیچیدگی‌های زندگی عادی در دل فشار و محدودیت است. احساسات جمعی الزاماً دستوری نیستند؛ می‌توانند هم‌زمان واقعی، خودجوش و البته در معرض مصادره تبلیغاتی باشند. ساده‌انگاری است اگر هر شادی عمومی را محصول «دست‌کاری ذهن جمعی» بدانیم. در جوامع تحت سلطه، مردم برای بقا و معنا فضاهایی می‌سازند که قدرت شاید بتواند از آن بهره‌برداری کند، اما هرگز نمی‌تواند سرچشمه آن را در دل و ضمیرشان تصاحب کند.

اسلام‌آباد: «برخی از عناصر طالبان می‌خواهند ناسیونالیزم پشتونی را در پاکستان دامن بزنند» عرض کرده بودم که منازعه فعلی میان پاکستان و طالبان، بی ربط با مساله «پشتونستان‌خواهی» نیست.

سوالی دارم عده‌ای می‌گویند استقبال مردم در خوست و پکتیا از ورزشکاران فوتسال، برنامه‌ریزی‌شده از سوی طالبان بود و قابل تمجید نیست. ۱. آیا به باور این افراد، هزاران نفری که در خیابان‌ها حضور یافتند، همگی عضو طالبان بودند؟ ۲. آیا لبخند، دست‌زدن، بیرون آمدن از خانه و شادمانی این چند هزار نفر، همگی بر اساس دستور، اراده، هدایت و راهنمایی طالبان انجام شده بود؟ ۳. چگونه کسی، مثلاً من از واشنگتن، تشخیص می‌دهم که کارکرد ذهن و روان و در مجموع حرکات فیزیکی، احساسات و عواطف هزاران نفر در یک مناسبت ورزشی در خوست و پکتیا، در اختیار خودشان نبوده و کاملاً به فرمان طالبان عمل می‌کند؟ ۴. چرا فکر می‌کنند که شادمانی مردم در ولایت خوست و پکتیا به خاطر پیروزی تیم فوتسال، غیر ممکن است مگر به دستور طالبان باشد؟ با ارادت

صفحه ورق خورده است. هر آنچه را در سال‌های گذشته در کتاب‌ها، روزنامه‌ها و گزارش‌های برخی نهادها درباره حمایت پاکستان از طالبان می‌خواندیم، حالا برعکس شده.

زهران ممدانی، قبل از انتخابات، یکی از تظاهرات کنندگان در نیویورک.

در حالی‌که امریکا در یک چرخش معنادار در سیاست خارجی، تمرکز خود را به‌سوی آسیا معطوف کرده است، افغانستان، با وجود کلیشه‌هایی چون «قلب آسیا» از این معادله کنار گذاشته شده است.

همانطور که انتظار می‌رفت؛ گفت‌وگوهای طالبان و پاکستان در استانبول باردیگر به بن‌بست خورد.

مشکل ما این است که همیشه به قضایا و رویدادهای پیچیده افغانستان تنها از یک زاویه نگاه می کنیم. ببینید این که هم‌وطنان ما در خوست و پکتیا از قهرمانان فوتسال استقبال کردند یک رویداد مهم است. در هر شرایطی باید از یاد نبریم که ما به عنوان مردم همواره نیاز داریم تا پیوندهای مشترک‌مان را در سخت‌ترین لحظات به یاد بیاوریم، نفس این تجمعات از این رهگذر در شرایط قطبی کنونی اهمیت دارد. اما اینکه باید از جریان اصلی رویدادها نیز غافل نباشیم به همان اندازه اهمیت دارد. واضح است که در واکنش به حمایت یا عدم حمایت از آنچه اتفاق افتاد افرادی که افراط می کنند دقیقا آن پیچیده‌گی را ساده سازی می کنند، به خصوص وقتی زبان به اتهام می گشایند و یا کلمات نادرست در برابر هم به کار می برند. هر اتفاق در افغانستان تنها یک زاویه برای نگریستن ندارد. باید گفتگو کنیم و به همدیگر گوش بسپاریم. از غوغا و جنجال هیچ نفعی حاصل نمی شود، به خصوص برای خیال‌بافان در هردو طرف بحث.

فارغ از بازی‌های کلان سیاسی در امریکا و بحث‌های پیچیده چپ و راست یا ساختارهای دشوارِ فهم نظام سرمایه‌داری، جوانان افغانستان می‌توانند کمپین و روند انتخاب شدن ممدانی را به‌عنوان یک تجربه آموزنده ببینند. این روند نمونه‌ای از تنوع، همدیگرپذیری، و شیوه‌های مؤثر ارتباط است. مسیر ممدانی و حمایتی که از سوی اقشار مختلف جامعه از او صورت گرفت، می‌تواند برای جوانان افغانستان الهام‌بخش باشد و نکات ارزشمندی در زمینه‌ تعامل اجتماعی و مشارکت مدنی به همراه داشته باشد. «یکی از پایه‌های پیروزی ممدانی، تاکید او بر وحدت میان اقشار و گروه‌های گوناگون در شهر نیویارک بود. او که خود از خانواده‌ای مهاجر است، به نمادی از تنوع جامعه امریکا بدل شد. ممدانی بر خلاف شماری از سیاستمداران که گاهی از پیشینه مذهبی و فرهنگی خود به عنوان یک مهاجر یا مهاجرتبار فاصله می‌گیرند، هویت فرهنگی و دینی خویش را با افتخار حفظ و درباره آن صحبت کرد. در هفته‌های پایانی کارزار، زمانی که تبلیغات برخی رقبا رنگ‌وبوی اسلام‌هراسانه به خود گرفته بود، او روبه‌روی مسجدی در برانکس ایستاد و با احساسی عمیق از «تحقیرها و بی‌حرمتی‌هایی» گفت که مسلمانان طی سال‌ها، به خصوص بعد از حمله یازده سپتامبر، متحمل شده‌اند. او تأکید کرد: «من هرگز تغییری در این که چه کسی هستم، چه می‌خورم یا ایمانی که با افتخار به آن تعلق دارم نخواهم داد. دیگر در سایه‌ها به دنبال خودم نخواهم گشت، بلکه خود را در روشنایی خواهم یافت». این جملات که با بغض و امید ادا شد، موجی از همدلی برانگیخت و بسیاری از رای‌دهندگان اقلیت را مصمم به حمایت از او کرد.» 👇 afintl.com/202511065170

چگونه یک مسلمان دموکراتِ سوسیالیست توانست در برابر ارتشی از میلیاردرها در نیویورک پیروز شود؟ اینجا توضیح داده‌ام:👇 afintl.com/202511065170

گزارش ویژه افغانستان اینترنشنال برای فهم عمیق‌تر از منازعه پاکستان و‌طالبان، خواندن این گزارش کمک کننده است. @AFIntlBrk

باشندگان روستای چهارقلعه در ولسوالی ناور غزنی با هزینه شخصی حدود ۲ میلیون افغانی مکتب ساخته‌اند. این مکتب دارای ۸ صنف درسی، کتابخانه و اتاق اداری است و ظرفیت پذیرش ۴۰۰ دانش‌آموز را دارد.

استقبال مردم خوست از تیم فوتسال افغانستان

بانوی اول نیویورک کیست؟ 👇 afintl.com/202511034755

پیروزی ممدانی در امریکا تحول بزرگی است و تأثیر آن در سراسر امریکا احساس خواهد شد. به نظر می‌رسد که دموکرات‌ها به افرادی مانند او نیاز دارند تا بتوانند در دور بعدی انتخابات ریاست‌جمهوری پیروز شوند، نه این‌که بکوشند او و امثال او را شبیه خود کنند. حزب دموکرات با بحران‌های عمیقی روبه‌رو است. ممدانی با حمایت جوانان به پیروزی رسید، نه صرفاً با حمایت چهره‌های اصلی و سنتی حزب دموکرات. این نکته مهم است.

زهران ممدانی، شهر دار نیویورک شد

وقتی رسانه‌ها به شیعه بودن زهران ممدانی اشاره می‌کنند، در واقع بر جنبه‌ی تنوع‌گرایی در جامعه‌ی امریکا تأکید دارند. یعنی بر «اقلیت درون اقلیت». مسلمانان در امریکا اقلیت هستند و در میان مسلمانان، شیعیان اقلیت محسوب می‌شوند. این بعد هویتی، به‌ویژه از آن‌جا که ممدانی خود به‌صراحت درباره‌اش سخن می‌گوید، اهمیت پیدا می‌کند. مثل این است که یکی از هندوهای افغانستان رئیس جمهور شود. رخدادی که بیانگر گسترش مرزهای نمایندگی و تنوع در ساختار قدرت است.

زهران ممدانی که در آن زمان تازه به مجلس ایالتی نیویارک راه یافته بود، در اولین قرار حضوری، راما را به یک کافه یمنی در بروکلین دعوت کرد و سپس در پارکی به گپ‌وگفت پرداختند. در قرار دوم، او معشوقش را به گردش در محله آستوریای کوینز، حوزه انتخابیه خود، برد تا از نزدیک با دنیای کاری‌اش آشنا شود. 👇

به گزارش سازمان ملل حدود ۶ هزار جنگجوی تی‌تی‌پی در خاک افغانستان حضور دارند و از این موقعیت برای انجام حملات علیه پاکستان استفاده می‌کنند. این حملات باعث افزایش تنش میان کابل و اسلام‌آباد شده و وضعیت منطقه را بحرانی‌تر کرده است. بر اساس گزارش موسسه اکلید، «در سال ۲۰۲۴، این گروه بیش از ۶۴۰ حمله در پاکستان انجام داده که نسبت به سال قبل ۲۵ درصد افزایش داشته است. تنها در سه‌ماه پایانی سال، ۱۶۲ حمله ثبت شده است.» یکی از مرگبارترین حملات در دسامبر ۲۰۲۴ رخ داد که در آن ۱۶ نیروی امنیتی پاکستان در وزیرستان جنوبی کشته شدند. این حمله واکنش شدید ارتش پاکستان را به دنبال داشت و این کشور چندین عملیات هوایی علیه پایگاه‌های تی‌تی‌پی در افغانستان، به ویژه در ولایت پکتیکا، انجام داد. در این عملیات، چندین فرمانده ارشد این گروه کشته و برخی مراکز آموزش نیروهای تی‌تی‌پی منهدم شدند. طالبان افغانستان این حملات را محکوم کرده و ادعا کرده‌اند که در جریان آن‌ها حدود ۵۰ غیرنظامی کشته شده‌اند. سازمان ملل گفته گزارش‌هایی در مورد تلفات غیرنظامیان دریافت کرده، اما تعداد دقیق آن‌ها هنوز مشخص نیست. در دسامبر ۲۰۲۴، خیرالله خیرخواه، وزیر اطلاعات و فرهنگ طالبان، برای نخستین بار حضور جنگجویان طالبان پاکستانی را در افغانستان تایید کرد و گفت: «ما به تعهد خود در حمایت از مهمانان و دوستانمان پایبند خواهیم ماند.» بخشی از طالبان پاکستانی در ولایت جنوبی قندهار جابجا شده‌اند. با این حال، طالبان همچنان هرگونه حمایت عملیاتی از این گروه را انکار می‌کند.   پاکستان بارها از طالبان خواسته است که فعالیت‌های تحریک طالبان پاکستان را محدود کند، اما این درخواست‌ها تاکنون به نتیجه نرسیده است. در دسامبر ۲۰۲۴، خواجه آصف، وزیر دفاع پاکستان، مدعی شد که «طالبان پیشنهاد داده‌اندکه در ازای دریافت ۳۵ میلیون دالر، جنگجویان طالبان پاکستانی را به مناطق غربی افغانستان منتقل کنند.» اما طالبان این ادعا را تکذیب کرد.   با توجه به افزایش حملات تحریک طالبان پاکستان و عدم تمایل طالبان افغانستان به سرکوب این گروه، وضعیت امنیتی منطقه وخیم‌تر شده است. دولت پاکستان سعی دارد با اقدامات نظامی و دیپلماتیک نفوذ این گروه را کاهش دهد، اما روابط پیچیده میان طالبان افغانستان و تی‌پی‌پی مانع از حل سریع این بحران شده است. 👇 content.afintl.com/doha_anni…

برچی، معمولاً در دو حالت مورد توجه بوده: یک، زمانی‌که جوانانش افتخار آفریده؛ دوم، زمانی‌که جوانانش را قلع و قمع کردند. دیگر کسی پروای مردم برچی را نداشته. با این‌همه، زن و مرد برچی در غم و شادی همواره در کنار یکدیگر بوده ‌اند.